Dat is wat we altijd tegen onze jongeren zeggen. Dat is de manier waarop we het liefst werken. We lopen een tijdje mee op hun pad. We nemen het niet over, we zeggen niet hoe het moet. Maar we zijn er wel. En het is natuurlijk heel cool om te merken dat dat dan ook zo ervaren wordt.
Een van onze jongeren (over wie we een tijd geleden dit blog schreven) interviewde me voor haar opleiding Social Work. Ze moest ‘inspirerende sociaal werkers’ interviewen en dacht daarbij aan ons. Nou voel ik me niet per sé een sociaal werker, maar omdat zij het vroeg, werkte ik natuurlijk mee. En het is natuurlijk heel mooi dat zij inmiddels dit soort opdrachten doet. Want dat betekent dat ze serieus met haar opleiding bezig is. En ze heeft het echt mooi verwoord! Het voert te ver om hier het hele stuk te plaatsen, maar ik wil wel een paar passages delen. Omdat ze zo mooi beschrijft waar wij voor staan.
Ze vertelt allereerst hoe ze bij ons terecht kwam en wat ze toen (bijna 2 jaar geleden ‘aantrof’…
Na een mislukte poging van het vierde jaar mavo kwam ik in contact met het H3lab. Alles zat tegen en in het begin had ik het gevoel dat ik maar bij H3 werd gedumpt omdat ze niet meer wisten wat ze anders met me aan moesten. Dat verliep heel anders en daar kreeg ik het genoegen om 3 prachtige mensen te ontmoeten. Mensen waarvan ik erg veel heb geleerd en waarvan ik niet zeker weet waar ik had gestaan nu zonder hen. Een van die mensen is Marijn. In deze periode van mijn leven was ik erg negatief over hulpverleners door de ervaringen die ik toen had. Ik voelde me eigenlijk vrijwel meteen op mijn gemak, maar ik was nog vrij sceptisch over wat ik hier nou moest bereiken. Ik ben bij H3 gekomen toen ze nog maar net waren gestart en daardoor gingen er af en toe nog wel wat dingen vrij onbenullig. Maar dit maakte het voor mij lekker losjes en het gaf mij meer een soort ‘teamwork’ gevoel in plaats van een ‘Ik ga jou vertellen wat jij moet doen’ gevoel. Hierdoor kon ik me gemakkelijk openstellen.
Ze vroeg ook naar onze aanpak en hoe we ervoor zorgen dat we ons het gedrag van jongeren (bijvoorbeeld het niet komen opdagen) niet persoonlijk aantrekken:
“Uiteindelijk is het altijd de ander die het probleem heeft en ook de enige die het echt kan oplossen.” Ik vind het opnieuw heel mooi verwoord door Marijn. Ze noemt nog een voorbeeld. “Als ik kijk naar jou, ik had 10 scholen voor jou kunnen bellen en ik had je aan je haren naar je zaken kunnen slepen. Maar uiteindelijk heb je alles zelf gedaan. En volgends mij werkt dat bij iedereen zo en is dat ook waar je uiteindelijk het meeste van leert.” Hier kan ik moeilijk of makkelijk over gaan doen maar hier heb ik niks meer aan toe te voegen, prachtig verwoord en heel inspirerend.
We hebben het ook nog uitgebreid gehad over de problemen in de jeugdzorg en onze beider visies daarop. En ze vroeg naar onze toekomstplannen. En verwoordt vervolgens haarfijn waarom we denken dat het goed is wat we gaan doen:
Ook ben ik benieuwd naar de plannen die Marijn in de toekomst heeft. Ze legt me uit in de toekomst veel meer preventief te willen gaan werken, door bijvoorbeeld veel minder te wachten tot een school of leerplicht denkt dat een jongere naar hen toe moet. Maar er is meer. “We gaan veel meer op scholen werken. Door bijvoorbeeld in de lessen of tijdens keuzevakken, les kunnen geven over hoe doe je dat nou eigenlijk, hoe zorg je goed voor jezelf en hoe plan je je toekomst. Als we daar dan jongeren tegen komen die het moeilijk hebben kunnen we ze vanuit daar gaan begeleiden zonder dat ze eerst al heel lang zitten te wachten op hulpverlening. En daarnaast we willen ook meer docenten begeleiden.” Ik vind vooral de laatste zin heel interessant. Door docenten beter te leren werken met jongeren, voorkom je eigenlijk het ‘probleem’ in plaats van het ‘probleem’ op te lossen. Ik spreek dit uit tegen Marijn en ze geeft aan dat dit inderdaad het doel is. Ik vind het een slim plan en ik denk dat we hier meer aandacht aan mogen besteden in Nederland.
Hiertoe zijn jongeren in staat zijn als je ze maar een beetje support; vertrouwen in ze uitspreekt, naar ze luistert en ze niet afrekent op wat ze níet doen, maar telkens blijft kijken naar waartoe ze in staat zijn. Jongeren in Nederland hebben grote mensen nodig die een tijdje met ze meelopen. Over hun eigen, soms ontzettend hobbelige, pad. Dat geeft ze vertrouwen. Dat helpt ze.