In het kader van de Week van de Mediawijsheid deed ik een onderzoek. Klein onderzoekje hoor, N=2. En de representanten waren niet geheel toevallig mijn eigen dochters (17 en 14).
Ik vroeg hen of zij het wel eens hadden meegemaakt dat iemand online werd gepest. Wat ze daarover met elkaar bespraken. En of het een thema is op school.
Al gauw kregen we het over naaktfoto’s. Dat is toch wel het eerste waar je aan denkt als het gaat over online pesten. Ik schrok van het gemak waarmee ze erover praatten. Alsof het aan de orde van de dag was. Ja, zij hadden ook wel eens een foto doorgestuurd gekregen.
En ja, ze hebben er ook wel eens een beetje wat van gezegd. Maar niet echt.
En ja, ze hebben ook wel kinderen in hun omgeving die ermee gepest zijn en die daar knap veel last van hebben. Dat op zich vond ik al een schok. Het gemak waarmee de foto’s werden doorgestuurd vonden zij niet heel raar. Wat ze wél raar vonden, is dat er kinderen in hun omgeving zijn die het ‘gewoon grappig’ vinden als zoiets voorbij komt. Ik denk dat jongeren zich echt TOTAAL niet bewust zijn van de impact.
Het gesprek ging verder. Over dat meisjes zich ervoor schamen en dat jongens er eigenlijk wel trots op zijn. Of tenminste: doen alsof er trots op zijn. Daarmee komt meteen weer die stomme dubbele moraal om de hoek. Het is toch bizar dat het afhankelijk is van je geslacht hoeveel impact een rondgestuurde naaktfoto heeft? Dat jongens er onderling stoer over doen (en meiden zo’n foto gewoon simpelweg verwijderen en er niks over zeggen), terwijl meiden eraan kapot gaan.
Ik begreep ook dat er met grote regelmaat (ongevraagd!) dickpic’s rondgestuurd worden. Je wordt toegevoegd door een jongen op Snap, die zegt iets aardigs en vervolgens stuurt hij er een foto van z’n piemel achteraan. Why? Of foto’s van piemels van klasgenoten. Die ze zelf rondsturen. Bizar toch? Vond ik wel. Mijn dochter liet het veel achtelozer van zich afglijden.
Ik kwam erachter dat onze jongeren (en wij ook trouwens!) op dit vlak nog best wat wijsheid kunnen gebruiken. Want simpelweg zo’n foto verwijderen, is natuurlijk niet genoeg. En jongens moet toch (heel snel en van heel veel kanten!) bijgebracht worden dat niemand op een foto van hun piemel zit te wachten.
Ik merkte dat een simpel gesprek op de dinsdagavond hierover al heel waardevol was. Ook voor hen. Wat zou er gebeuren als gesprekken over dit soort dingen met grote regelmaat gevoerd werden? We hebben er opeens een hele nieuwe wereld bij. Waarin iedereen maar wat doet en geen idee heeft wat precies wel en geen goed idee is. Zullen we beginnen met onze kinderen hiermee te helpen? Scheelt een hoop ellende later, kan ik me zo voorstellen…