Een vleugje Dreamschool

*Dit blog komt uit januari 2023*

Dreamschool is weer begonnen. Een van de weinige programma’s op tv die ik nog kijk. Ik vind het een prachtig programma. Met jongeren die er wat van proberen te maken. Met gedreven coaches en docenten. Waar je ziet wat er allemaal mis kan gaan in zo’n jong leven.

En tuurlijk zijn er vast kanttekeningen te maken. Want het is en blijft ‘voor televisie’, dus er zal vast her en der wat opgefluft zijn en in scene gezet.

Ik haal er lessen uit voor mezelf. Lessen die ik in trainingen gebruik. Over wat er wel en niet werkt in de klas. Over aansluiten bij jongeren. Ik haal er werkvormen uit die wij gebruiken in onze lessen met jongeren. En ik haal eruit dat er zoveel leed is. Dat er maar zo weinig jonge levens op rolletjes lopen.

Want, die jongeren in Dreamschool zijn geen uitzondering. Op elke school, in elke klas zitten leerlingen met leed achter de voordeur. Met gescheiden ouders. Met zieke vaders of moeders. Met geldzorgen. Met verslavingsproblematiek psychische problemen. Met een pestverleden (of een ‘pestheden’).

Deze jongeren worden op school niet zelden gezien als ‘lastig’, ‘niet gemotiveerd’ of ‘probleemgeval’. Ze gaan verzuimen, worden geschorst, van school verwijderd en zitten vervolgens thuis. Met een thuisfront dat om wat voor reden dan ook niet in staat is hen te begeleiden, te stimuleren of te motiveren. En uiteindelijk belanden ze, met heel veel geluk, in Dreamschool. Waar er naar ze geluisterd word. Waar ze niet op hun kop krijgen als ze te laat zijn of niet durven te komen.

Wat nou als deze kinderen op hun eigen school al gezien worden? En gehoord, in plaats van afgeserveerd. Dát is de basis. Niet de vakken, niet de stof. Ik las gisteren in een brochure van een middelbare school:

“Je krijgt hier je eigen coach. Eens per twee weken hebben jullie een gesprek. Jullie praten dan over wat je geleerd hebt, wat goed gaat en misschien beter kan. Jij vertelt over je ervaringen in de praktijk, wat je hebt ontdekt en waar je meer over wilt weten.”

Prachtig, zo’n coach. Fijn dat die helpt bij het leren. Ik mis hier, zoals heel vaak op school alleen het allerbelangrijkste zinnetje:

“HOE GAAT HET MET JE? Met jou bedoel ik, niet met de vakken die je volgt of de cijfers die je haalt.”

Als elke school, elke mentor of coach regelmatig ECHT aan zijn leerlingen zou vragen hoe het gaat. En ECHT zou luisteren naar het antwoord, dan zouden zoveel jongeren ‘gewoon’ op school kunnen blijven. Dan zouden er zoveel minder probleemgevallen zijn.

Ik snap dat het tijd kost. En dat het misschien ook spannend is. Want dan hoor je dingen die je misschien niet wilt horen. Of dan komen er tranen. Maar dan is er ook contact. En is er verbinding. En bouw je aan de relatie. En dat is alleen maar fijn voor iedereen.

Wat nou als we op elke school een vleugje Dreamschool toevoegen?