Ik werd net gebeld door een van de coaches. We komen in alle klassen waar we werken, veel verhalen tegen. Mooie verhalen, verdrietige verhalen, schrijnende verhalen. Zo ook deze coach. Hij werkt met een klas waar een leerling zit die uiterlijk ‘lastig’ is. Hij verzuimd(e) veel, komt met enige regelmaat onder invloed in de les en doet niet altijd wat school van hem verwacht. Én hij ontwikkelt zich. Houdt zich grotendeels aan gemaakte afspraken, komt steeds vaker. Maar hij heeft het lastig. Met hem zijn er velen…
Op school zijn er om deze jongen heen allerlei dingen opgetuigd. Er is een contract opgesteld. Er is gepraat over schorsen, naar een lager niveau, hulpverlening. Iedereen zit een beetje met zijn handen in het haar. En iedereen doet ontzettend zijn (en vooral háár) best.
Het gaat niet goed met deze jongen. Dat ziet zijn mentor, maar zij weet niet wat ze moet doen. Er zijn afspraken gemaakt. Daar houdt de jongen zich deels wel aan, deels niet. En nu moet hij dus van school. Vanuit het perspectief van het schoolsysteem begrijpelijk, want normen, regels enzovoort. Maar vanuit menselijk perspectief doet het pijn.
Deze jongen heeft gewoon een gast nodig tegen wie hij aan kan praten. Een uurtje in de week. Geen hulpverlening. Geen contracten. Geen dreigementen. In ogen van school heeft hij het al te ver laten komen en kan dat niet meer. Hij moet weg.
En dat kunnen wij dus niet verkroppen. Dus nu gaat de coach via een soort omweg, op een soort van no-cure, no-pay basis, hopelijk, alsnog met die jongen aan de slag. Omdat het hem raakt. Omdat hij ziet dat dit is wat die jongen nodig heeft. En bij H3lab Onderwijs doen we wat nodig is. Toch?
En ik hoor mezelf zeggen: “Pas op hè? Zo ga je er veel meer krijgen. Dit is de wereld waarin we werken. We kunnen niet iedereen redden.” En terwijl ik mezelf dat hoor zeggen, schrik ik. Want precies dít is wat we willen doen. En nee, we kunnen niet iedereen redden. Maar we kunnen wel ‘die ene’ redden. Of tenminste er voor hem zijn.
Volgens de systemen gaan we zo ons boekje te buiten. En is dit vast niet volgens een protocol. Maar als ‘meer onderwijs voor het hart’ je missie is. Dan heb je opeens niet meer echt een keus toch?