Mensen zeggen vaak dat wij zulk mooi werk doen. Met die jongeren enzo. “Jullie doen echt iets van betekenis,” zeggen ze dan.
Dat is misschien wel zo. Ik geloof echt dat wij in best wat levens en op best wat scholen verandering brengen. Dat blijven we ook doen hoor; dit is geen aankondiging dat we gaan stoppen. Ik voel me alleen af en toe wel heel erg machteloos. Dat we met ons druppeltje op de gloeiende plaat maar zo weinig bereiken.
Ik was pas op een school en daar was het echt chaos. Elke dag vechtpartijen. Docenten met hun handen in het haar. Knetteronveilige sfeer. Veel zieken. Het rooster is een puinhoop. Regels zijn onduidelijk. Ik voelde de stress al toen ik het gebouw binnen stapte en het heeft een paar uur geduurd voor het weer uit mijn lijf was.
Ze vroegen mij: “Willen jullie na de herfstvakantie les komen geven? Er wordt gesnakt naar jullie komst. We beginnen in leerjaar 1.”
Alles in mij roept dan ‘tuurlijk!’ We komen. We komen jullie helpen. Met die lessen zijn vast wel een paar leerlingen en docenten een beetje geholpen. Ik begin te denken wat we nog meer kunnen: lessen overnemen, ondersteunen in de pauzes, docenten begeleiden. Ik bedacht zelfs dat ik misschien de vertrokken afdelingsleider wel een tijdje kon vervangen.
Gelukkig heb ik inmiddels het een en ander geleerd over een aangeboden plek. En over mijn instinctieve beweging; namelijk: ik wil het fiksen. Oplossen voor jullie. Kan ik wel. Tikje grootsheidswaan heb ik soms ook. Een tijdje geleden was ik het gaan doen. Had ik coaches opgetrommeld en waren we gewoon gegaan.
Nu heb ik ‘nee’ gezegd. En dat vond ik heel moeilijk. Het is zo onduidelijk, iedereen is zo aan het zwemmen. We zijn hier zelfs niet eens een doekje voor het bloeden. Want het bloedt te hard en ons doekje is te klein. Het voelt alsof je therapie moet gaan doen met de kinderen, terwijl het eigenlijke probleem bij de ouders ligt. Maar ja, help je die kinderen dan niet?
Dan voel ik me dus machteloos. We willen met H3Lab Onderwijs zo graag ondersteunen. Maar waar dan? Ik heb gevraagd of ik met het MT om tafel kon. Om te kijken naar welke voorwaarden zij kunnen creëren waarbinnen we wel écht iets kunnen betekenen. Maar het is de vraag of dat gaat gebeuren. En wanneer dan.
Ik vind het zoeken. Hoe verander je zo’n systeem? Of eigenlijk is dat niet eens de vraag. Hoe ben je in zo’n groot en log systeem als het onderwijs nou eenmaal is, echt van betekenis? Of moeten we maar gewoon accepteren dat we dat druppeltje op die gloeiende plaat zijn en dat als er maar genoeg druppels vallen, de plaat vanzelf wel afkoelt?