Ons onderwijs

Stel je voor…

Je bent een jongen van 14 jaar en je zit in de tweede, op een VMBO ergens in het land. Je ‘doet’ TL, dus je hebt niet zoveel praktische vakken nog. Het is maandag en je mag weer naar school. Na een bewogen weekend. Gedoe bij het voetballen, ‘s avonds te laat thuis, dus ruzie met je ouders. Je hebt een vriendinnetje voor wie je van alles voelt, maar waar je ook niet echt goed van weet wat je ermee moet. Enzo…

Kortom, een ‘gewone’ jongen op een gewone school.

Maandag dus, half 9. Je begint de dag met Economie. De docent zegt: “Goedemorgen, jongens, welkom bij economie. We gaan vandaag verder met hoofdstuk 6. Maar eerst even huiswerkcontrole…” Geen idee waar de les verder over gaat. Het lukt je niet om je hoofd erbij te houden. De stoel zit beroerd en je valt bijna in slaap.

Het tweede uur heb je Nederlands. Ook deze docent begint meteen met de les. En wederom krijg je er weinig van mee.

Tijdens het derde uur Bio krijg je je cijfer terug. Een 3,2 terwijl je echt goed had geleerd. Hoe ga je dit thuis uitleggen? Je hebt er stress van. En ook deze les gaat langs je heen.

In de pauze is er ruzie. Tussen een aantal meiden uit je klas. Je bemoeit je er niet mee, maar voelt wel de spanning. Die gaat mee naar Wiskunde, het vierde uur. Er speelt van alles, maar er wordt niks gezegd. Waar de les eigenlijk over ging, weet je niet. Zo gaat de rest van de dag door. Na het zesde ben je uit. Je bent niet aan werken in de les toegekomen. Zoals nooit eigenlijk. Dat moet vanavond nog. Tot grote frustratie van je ouders. Weer ruzie. Enzovoort.

Stel je voor…

Je bent docent Nederlands, 35 jaar. Je werkt fulltime op een drukke school ergens in het land. Je koos voor dit vak omdat je het verschil wilt maken in levens van jonge mensen. En omdat je van de taal houdt, daarom natuurlijk ook. Je geeft les aan 7 klassen die je allemaal een aantal uren per week ziet. Daarnaast heb je veel nakijkwerk, een aantal extra taken en de nodige vergaderingen. Je hebt met regelmaat het gevoel dat je overloopt. En je ziet leerlingen ook overlopen. Daar wil je graag aandacht voor hebben, maar het ontbreekt je aan de tijd. Dus ga je maar door.

Je wilt je graag ontwikkelen, nieuwe dingen leren. Je merkt dat je leerlingen steeds minder makkelijk ‘aan’ gaan en wilt graag weten hoe je daarmee om kunt gaan, maar je hebt eigenlijk geen tijd. Het is vooral veel hollen en weinig stilstaan. Gelukkig is het nog een paar weken. Je snakt naar vakantie. Om volgend jaar op dezelfde voet verder te gaan.

Dit is hoe het onderwijssysteem in Nederland werkt. En ja, natuurlijk zijn er uitzonderingen. Ongetwijfeld. Maar over het algemeen is dit ‘hoe we het doen’ in Nederland. En zo raken we onze mensen (grote en kleine) langzaam maar zeker kwijt.

Voor wie doen we dit? En hoe lang houden we dit nog vol?

Afbeelding: @markusspiske @Unsplash