Ruim vier jaar geleden hadden Bas, Dennis en ik een droom. We wilden dat kinderen op school ‘leren hoe ze moeten leven’. Daarmee bedoelden we: dat ze zichzelf kennen, hoe ze kunnen omgaan met emoties en tegenslagen, dat ze weten hoe relaties en vriendschappen werken, dat ze weten hoe de wereld in elkaar zit en dat ze voor zichzelf kunnen zorgen.
Destijds vonden scholen dat een gek idee. We kregen niet echt voet aan de grond, maar mochten wel aan de slag met de drop-outs van de regionale scholen. Zo kwam het dat we een tijd lang middagen per week groepen jongeren in H3Lab hadden aan wie we zelf die ‘Lessen voor het leven’ gaven. Met als doel dat ze hun leven op de rit kregen en weer teruggingen naar school (of gefundeerd kozen voor iets anders).
Dit was mooi werk, al kregen we steeds meer jongeren met ontzettend pittige problematiek aangemeld. Soms leek het alsof men dacht: “We weten het niet meer, laten we ze maar naar H3Lab sturen.”
We konden er alleen niet van leven. En wat we nou met zijn drieën precies wél wilden, kregen we niet helder. De Coronacrisis en lockdowns zorgden ervoor dat we ons werk niet meer konden doen. We moesten ons dus wel gaan bezinnen. Dat resulteerde erin dat we besloten ‘uit elkaar te gaan’. Bas en Dennis wilden met (jong)volwassenen aan de slag en ik wilde het onderwijs in. Ik geloofde erin, ik weet ook niet precies waarom. Ik weet alleen dat ik vond dat er echt iets moest gebeuren. We besloten dat ik onder de naam 'H3Lab Onderwijs' verder zou gaan.
Begin 2021 vroeg Veluws College Walterbosch (Irene, we zijn je nog steeds zoooo dankbaar!) om een voorstel voor een aantal lessen voor hun leerlingen. Die leerlingen gaven zelf aan dat ze graag wilden leren hoe ze hun motivatie terug konden vinden. Ze dachten aan een groep van ongeveer 25 leerlingen. “Mooie eerste stap”, dacht ik toen.
Daar is het programma Fik geboren. Mijn idee was dat we jongeren vooral moesten leren hoe ze hun eigen motivatie kunnen beïnvloeden. Dus ik deed een voorstel met lessen over thema’s als stress, omgaan met emoties en tegenslagen, plannen en organiseren, slaap, bewegen en gezond eten.
Op vrijdagmiddag 19 februari (de dag dat de voorjaarsvakantie begon) belde Tim van Walterbosch me op. Om te zeggen dat ze akkoord waren met mijn voorstel. En dat ze graag zo snel mogelijk na de vakantie wilden starten.
En er was nog een ding: er hadden zich ongeveer honderd leerlingen aangemeld. Of ik dat kon regelen?
Ik weet nog precies waar ik zat; op het randje van mijn bed. En ik hoorde mezelf ‘ja’ zeggen, terwijl ik ondertussen van een afstandje naar mezelf keek en dacht: “hoe dan???”. Tim en ik wensten elkaar een fijne vakantie.
Daar is H3Lab Onderwijs geboren. Daar heb ik de eerste coaches betrokken, want 100 leerlingen in mijn eentje zag ik echt niet zitten. Ik heb Bas en Dennis gebeld met de vraag of ze toch nog even met me wilden samenwerken. Ik heb coaches in mijn netwerk benaderd. We hebben die vakantie een programma bedacht. Ik heb nagedacht over de vorm. Rob, die toevallig bij me op de koffie was heeft vanaf het begin meegedacht en ook op Veluws College Twello een lans voor ons gebroken.
En uiteindelijk op 9 maart, vandaag precies twee jaar geleden, draaiden Joeri en ik de allereerste Fik-groep. De week erna startten ook Bas, Dennis, Joyce, Marieke, Marc en Umit. En de rest is geschiedenis. Veluws College Twello wilde dus graag dat we ook daar kwamen lesgeven. Op Het Westeraam vmbo kregen ze lucht van wat we aan het doen waren, doordat ik erover deelde op LinkedIn. Dus hadden we meer coaches nodig. Ik deed een oproep op LinkedIn en kreeg meer dan 150 reacties. En ik had totaal geen plan wat ik daarmee ging doen. Alles was voor het eerst. Soms struikelend, meestal vol vertrouwen, soms met wat extra bluf én met steun en hulp van een heleboel lieve mensen, zette ik allerlei grote ondernemersstappen.
We bedachten dat het een goed idee was om de lessen te bundelen in een database, we betrokken docenten, H3Lab coaches werden een brug tussen leerlingen, zorg op school en docenten.
Scholen hebben Levenslessen als vak op het rooster staan. We trainen examenleerlingen, begeleiden docenten en onderwijsteams. Vullen gaten bij ziekte of vacatures; we proberen steeds te doen wat er nodig is op scholen. Lastige klas? Bel maar, we komen wel. Geen ideeën voor de introductie? We vullen het met liefde in. En meestal lukt alles. 'Proberen leren', heet het geloof ik.
Bij alles wat we doen zit onze missie in ons achterhoofd: ‘meer onderwijs voor het hart en meer lessen voor het leven’. En passant ontwikkelden we ook Taallessen voor het leven voor NT2-ers, omdat die vraag er lag en dat ons belangrijk leek.
We zijn nog lang niet klaar. We zijn inmiddels een echt bedrijf met een team van 45 coaches. En we werken in het hele land. De dagelijkse leiding ligt niet meer alleen bij mij; Anneloes en ik doen het samen. We praten met gemeenten, directies en worden serieus genomen. Mensen zien ons als een serieuze club. Een team waar je bij wilt horen. Het verbaast me telkens weer als ik iemand dat hoor zeggen.
Er is nog zoveel te doen en er gebeurt al zoveel moois. We zijn op een missie. Eigenlijk al meer dan vier jaar en in de huidige vorm vandaag precies twee jaar. Het is tijd om daar even bij stil te staan. Om te eren dat het in het begin echt wel ploeteren was. En dat we doorgezet hebben. En om te vieren dat we vandaag staan waar we nu staan.
Dank aan iedereen die bijdraagt aan onze missie!💙🧡